AZALA SALGAI

Joan den igandean, Ameriketa Estatu Batuetan jendea gorputzean publizitatea tatuatzen hasi dela irakurri nuenetik, ezin izan dut gai hori burutik kendu. Albistea irakurtzen hasi nintzenean, ezin nuen sinetsi irakurtzen ari nintzena. Zeozer oker ulertzen ari banintz bezala geratu nintzen.

Publizitate mota horrek pertsonen gorputza erabiltzen du iragarki gisa. Hala ere, ez du orain arte ezagutzen dugun publitzitate eredurekin jarraitzen. Publitzitate mota horrek ezaugarri berezi asko dauzka. Besteak beste, iraunkortasuna eta mugikortasuna. Halaber, normalean ez dute produkturik iragartzen, baizik eta empresa jakin batzuen irudi edo logoak, eta marken izenak bereziki.

Sinestezina ematen badu ere, albisteak esaten zuen oso ondo ordainduta dagoela-eta, gero eta jende gehiago animatzen ari dela bere azala saltzera helburu horretarako. Hala ere, egunkarian agertzen diren argazkietan ikus zitekeen bere azala publizitaterako saltzen ari ziren pertsona gehienak gazteak zirela. Gazteegiak, beharbada. Hogeitahamar urte baino gutxiagoak. Izan ere, horientzat diru iturri ugari eta erraz bat da eta, gainera, pertsonen artean ondo ikusita dago.

Egia esanez, oso zaila egiten zait jarrera hori ulertzea. Azala, azala da eta gainera betirako da. Horrexegatik, zure azala salgai jartzea eta empresa baten logoa edo izena gorputzean betirako idatzita eramatea oso arriskutsua dela iruditzen zait. Ameriketako Estatu Batuetako moda hori honantz heltzen bada ere, ez dut uste gure gizartean arrakasta izango lukeenik. Baina, ...auskalo!

ZER EGIN ORAINDIK ESKOLAN HASI EZ DIREN HAUR TXIKIEKIN?

Gaur egunean, ume txikien zainketa ez da zeregin batere erraza, lan egiten duten gurasoentzat bereziki. Seme-alabak jaiotzen direnean amatasun -edo aitatasun- baimena eska daiteke denboraldi mugatu baterako. Baina, zer egin emandako baimen horiek bukatzen direnean?

Momentu hori heltzen denean, guraso askori zaila egiten zaie umeen zainketa eta lana aldi berean kudeatzea. Egoera honek arazo asko sor ditzake batez ere bikoteren biek lan egiten baldin badute. Izan ere, bilatuko behar dute nork zainduko dizkien haurrak eskolara bildaltzeko txikiegiak izango ez diren arte.

Arazo honi aurre egiteko badaude aukera asko. Ohikoena izaten da (eta merkeena ere bai), senideei laguntza eskatzea, batez ere aiton-amonei. Hala, horien esku uzten dituzte umeak lan egiten ari diren orduetan. Aukera hori errazena, eta baita erosoena ere, izaten da normalean zeren eta aiton-amonek eta ilobek aurretik ezagutzen dute elkar, eta honek gauzak errazten ohi ditu umeentzat.

Hala ere, badago jendea beren umeak pertson ezagun bati uzteko aukerarik ez duena. Horrelako kasuetan erabaki behar da, ezezagun bati kontratatu umea kargu har dezan ala haurtzaindegi batera bidali. Badago jende askok bakarrik ordu gutxi batzurako behar du nork zainduko dion haurrak, horrexegatik pertsona batekin konpontzen dute arazoa. Beste batzuk, ordea, ia-ia egun osoa eman behar dute etxetik kampo eta gehienek erabakitzen dute beren umeak haurtzindegi batera eramatea.

Gainera, azken aukera hori, aditueen arabera, oso baikorra da umeentzat. Han, bere adineko beste umeekin egoten direla-eta, besteekin erlazionatzen ikasten dute eta gero arazo gutxiago izaten omen dituzte eskola joaten direnean.

Dena delakoa, aukera asko egoten badira ere, norekin geratuko diren umeak gurasoak lan egitera joaten direnean ez da erraz hartzen den erabaki bat. Horrexegatik, lehen aipatutako aukeraren bat, edo beste bateren bat, aukeratu aurretik hausnartu egin behar da zein den bikoteari egokiena iruditzen zaiena.

UNIBERTSITATERA JOAN ALA LANBIDE BAT IKASI. ZER GOMENDATUKO ZENUKE?

Derrigorrezko hezkuntza amaitzen denerako erabaki importante bat hartu behar da. Hau da, ikasketekin jaraitu gero unibertsitatera joateko asmorekin, ala goi mailako ikasketak alde batera utzi eta lanbide bat ikasi.

Ez da erabaki erraz bat. Oso importantea eta komplexua, berriz. Izan ere, nolabait gure etorkizuna erabaki horren menpe egongo da eta gainera, faktore asko dira aintzat hartu behar direnak. Horrexegatik, bi aukera horietako alde on eta txarrak ondo aztertu behar dira erabakia hartu aurretik.


Adibidez, alde batetik, Unibertsitatera joatekotan suposatzen da lan kualifikatu eta hobe ordaindua aurkitzeko aukera gehiago edukitzen dela. Baina beste alde batetik, gehienetan karrera bat ikasteak ahalegin handia eskatzen du, behintzat hiru urterako. Gainera, kontuan hartu behar da ere, batzuetan gustoko karrera bat ikasteko beste hiri batzuetara joan behar dela eta horrek garestiegi bihur ditzake ikasketak pertsona askorentzat. Halaber, gaur egun, behin baino gehiagotan gertatzen da karrera bat izateak ez duela ziurtatzen lana aurkituko denik.

Lanbide bat ikasteko aukerari dagokionez, lan merkatura azkar sartzeko prestatzen duela esan daiteke, unibertsitatera joaten direnek hainbeste urte ikasi gabe, alegia. Baina, kontuan hartu behar da gehienetan soldata eskasa irabazi ohi dela, ogibide askok ahalegin fisikoa eskatzen dutela, eta batzuetan lan baldintzak okerragoak direla.

Beti esan(a) da gero eta prestatuagoa egonez gero, orduan eta erraztasun gehiago edukitzen direla lan bila joaterakoan. Gaur, berriz, hainbeste jendea prestatuta egoten denez, lehenengo erraztasun horiek murrizten ari dira. Hau da, iraganean ez bezala, oraingo gazte gehienek ez dute soilik karrera bat, baizik eta posgrado edo masterren bat ere daukate. Hala eta guztiz ere, krisiagatik azken urteotan lanpostu bat aurkitzea oso zaila bihurtu egin da. Bai lanbide bat ikasi dutenentzat, bai unibertsitatera joan direnentzat.

Nire ustez, bakoitzak berak hartu behar du erabakia, euren egoera pertsonala eta euren gaitasunak ondo aztertu ondoren. Baina ahaztu gabe ere askotan importanteena dela ikasiko duzun edozein gauza gustokoa edukitzea.